OSMANLI 19.YÜZYIL “HATEMKÂRΔ OK KUBURU

Kemankeşlik (Okçuluk) tarihi çok eskilere dayanan bir kültürdür. Ok ve yayın, arkeolojik bulgular ışığında Asya steplerinde yaşayan Türk kavimlerinin hayatında en az at ve çadır kadar eski ve onlar kadar bir öneme haiz olduğu bilinmektedir. Tarih öncesi dönemlerden beri savaş ve av aleti olarak kullanılan ok ve yay Eski Mezopotamya ve Anadolu’da güç sembolü olarak görülmüştür. Farklı uygarlıklara göre baş tanrı ile savaş ve av tanrılarının alâmetidir. Tarihte okçuluk dini bir hüviyet ve özel bir önem kazanmıştır. Osmanlılar’da okların kullanıldığı amaca göre tirkeş (savaş), tâlimhâne, puta (hedef), menzil (pişrev, yeksüvâr, zergerdân), meşk (heki, karabatak, azmayiş), ateş ve tatar okları gibi türleri vardır. Osmanlı Askeri Teşkilatı’nın alâmetleri arasında “ok ve yay”da bulunmaktadır. Osmanlı ordusunda tüfeğin yaygınlaşmasına kadar çok etkili bir savaş aracı olarak kullanılmıştır. Osmanlı ordusunun ok ve yay tedariği Cebeci Ocağı tarafından görülmekteydi.